Toen kreeg onze Annie verkering met Gerrit Luchies, een echte renner!! Gerrit fietste elke zondag in het seizoen ergens in Zuid Limburg een wedstrijd. Het waren de kermis- of mijnwerkers koersen. Mijn vader en ik gingen dan meestal op de fiets mee naar die wedstrijden. Wij waren dan ook zijn verzorgers die voor drinken tijdens de wedstrijd zorgden. Gerrit behaalde enkele successen maar stopte toen zijn bedrijf, een schoenmakerij, te veel tijd opeiste en hij niet meer aan trainen toekwam.

Enige jaren later begon mijn broer Wiel te fietsen en die bleek wel succes te hebben. Hij won verschillende wedstrijden, werd kampioen van zijn wielerclub Bleyerheide en bezorgde mijn vader, die hem ondertussen vreselijk verwende en voortrok, toch het gevoel van een opvolger.

In die tijd werkte enkele jonge mannen uit Amstenrade in Luxemburg. In de vrije uren fietsten ze voor hun plezier daar gezellig rond. Tot dat iemand op het idee kwam eens naar huis te fietsen en daar dan te zien wie  daar de snelste zou zijn. Ze zouden samen fietsen en 10 km voor het einde stoppen en dan opnieuw starten en er een wedstrijd van maken. In Amstenrade, op de Hoofdweg voor het Café van Cep zou een finishlijn worden getrokken.

 

Ettelbruck-Amstenrade was geboren. Een destijds bekende Limburgse renner, Jan Hugens, reed mee en daarna was er elk jaar meer interesse om de 185 km van Ettelbruck naar Amstenrade te fietsen. Enige middenstanders en een kastelein sponsorden hun eigen ploegen. Het werd een echt jaarlijks dorps gebeuren, compleet met drie dagen een grote feesttent op de markt en optredens van bekende Nederlandse sterren zoals  Rita Corita, Rob de Nijs e.a.

Mijn jongere broer Wiel reed ook eens mee en won toen de wedstrijd! Gehuldigd in de feesttent voelde niet alleen hij, maar ook vader Crijns, zich geweldig. Na die huldiging zei ik tegen hem dat 185 km nu ook weer niet zo heel veel was!! Probeer het maar eens, zei hij. Ik antwoordde spontaan dat ik het volgende jaar zou meefietsen! Daar houd ik je aan , was zijn antwoord.

Het volgend voorjaar kwam hij er inderdaad op terug. Ik had het beloofd dus terugkrabbelen was er niet bij. Ik heb toen een mooie Eddy Merckx fiets gekocht bij Jan Willems in Nuth en ben begonnen te trainen. Met succes! Ik fietste de wedstrijd uit en werd zelfs gehuldigd als de meest strijdlustigste renner van de wedstrijd!

Jaren later kwam een bestuurslid van Ettelbruck-Amstenrade en vroeg of ik nog eens mee wilde doen. Ze vierden een jubileum en daarvoor zouden dan enkele "oudjes" als eregasten meefietsen. We mochten vroeger vertrekken en zouden daardoor dan toch samen aan komen.

Ik had de Eddy Merckx racefiets nog. Er was inmiddels een plat stuur op gemonteerd maar verder was hij nog origineel. Ik vroeg een paar dagen om te overleggen. Na twee dagen wist ik het. Ik zou er weer voor gaan.

Alles begon weer van voren af aan. Trainen, trainen, trainen. Ik had ondertussen, voor het opleiden van mijn vertegenwoordigers, een cursus NLP, neurolinguistïsch programmeren,  gedaan en werd nu mijn eigen project. Steeds weer hield ik me onder het fietsen voor dat ik het haalde,.  Dat ik in de feesttent op het toneel stond en met de andere senioren gehuldigd werd. Ik weet natuurlijk of- en hoeveel het geholpen heeft. Maar dat weet ik ook niet van de vele zweetdruppels of  pijn in mijn spieren na het trainen. Ik bouwde de kilometers per training steeds verder op. Langzaam werd ik zekerder van mijn slaagkans. 

De film die er die dag gemaakt is en de vele foto's laten ook nu weer  een soepel fietsende senior zien die met plezier zijn tweede Ettelbrück-Amstenrade fietst. En inderdaad! Het lukte, compleet met een huldiging met

de andere senioren en een verdiend applaus.

Ik ben daarna regelmatig blijven fietsen en fiets ook nu nog regelmatig kortere en langere afstanden. De route langs de Donau, de Drau en het Pieterpad waren mooie meerdaagse fietstochten.

In 2019 fietsten Elly en ik samen de Nieuwe Maas route. Van Langres naar Maastricht, totaal 660 km. Met eigen bagage in de fietstas van hotel naar hotel. De temperatuur liep daarbij regelmatig op tot 30 C. Met een gemiddelde van 70 km per dag best een prestatie. 

In 2021 ga ik alleen de resterende route van Maastricht naar de Noordzee en dan naar Rotterdam fietsen.       De overnachtingen zijn geboekt!!

Op mijn 75 heb ik een e-bike gekocht. Nu hou ik steeds wedstrijd met me zelf om zo veel mogelijk zonder de ondersteuning te fietsen. Maar als het te snel of te steil gaat dan heb ik er ook geen moeite mee om de ondersteuning in te schakelen. Het moet wel leuk blijven en er komt beslist geen 185 km lange tocht als Ettelbruck-Amstenrade meer!

 

Toch weer op eigen kracht??

Door toeval kreeg ik begin 2021 van mijn broer Gerrie de racefiets van mijn broer Wiel waar hij destijds de wedstrijd Amstenrade-Ettelbruck mee heeft gewonnen. Een echte originele ROSSIN, helemaal afgemonteerd met Campagnolo!

Ik ga hem eerst weer perfect in orde maken en, als straks de lente komt, ga ik toch proberen of ik dan met 82 jaar weer conditie kan opbouwen. Het kromme racestuur heb ik vervangen door een plat stuur. De tandwielen op het achterwiel zijn afgestemd op een geoefend iemand met al veel kracht in zijn benen. Aangezien ik dat allemaal weer moet opbouwen heb ik er nu een blok met grotere tandwielen op gemonteerd. Er zij wat roestplekken aan de bovenbuis. Die roest moet worden weggeschuurd, dan een laag primer en daar overheen weer de precies op kleur gebrachte lak. De pedalen zijn zonder klick bevestigers of clips! Eerst maar weer even wennen aan het op- en afstappen van een "herenfiets". Mijn e-bike heeft een lage instap en dat is best gemakkelijk! Ook zal ik stapje voor stapje, of is het kilometer na kilometer, mijn conditie weer moeten opbouwen! Ik ben echt benieuwd of dat gaat lukken!

Laat eerst maar eens het lenteweer weer komen!!